Στα πλαίσια της επιθεώρησης «Οι φίλοι του Τόλη θυμούνται», συνεχίζεται η παρέλαση γνωστών και φίλων του Τόλη που αυθόρμητα καταθέτουν επωνύμως στο blog του Παρατηρητηρίου τι «καλό παιδί» και « άξιο παλληκάρι» είναι ο Τόλης.
Σειρά έχει ένας πολιτικός μηχανικός που δηλώνει πως η γνωριμία με τον Τόλη άλλαξε τη ζωή του… «Από τότε ξεκίνησε ουσιαστικά η προσωπική μου σχέση με τον Τόλη και την γυναίκα του την Μαρία, αλλά και η ολόψυχη ένταξη μου στο γνήσιο λαϊκό κίνημα κατά του χρυσού στην Θράκη και την Χαλκιδική. Και το οφείλω στον Τόλη, ο οποίος μου μίλησε με επιστημονική γλώσσα για τις ακραίες συνέπειες της μεταλλουργίας χρυσού, το αίσχος του χουντικού μεταλλευτικού κώδικα, την κατασπατάληση και ανεπανόρθωτη μόλυνση του υδατικού δυναμικού της περιοχής, τις διεφθαρμένες ελεγκτικές κρατικές υπηρεσίες που κάνουν τα στραβά στις παρανομίες της εταιρίας, τον ρόλο του ανεκδιήγητου Πάχτα… [σ.σ. για όλα φταίει ο Χρήστος Πάχτας, μην ξεχνάμε…]… Απέναντι στον Τόλη και τη Μαρία, ένιωθα πάντα θαυμασμό για την ολόπλευρη αφοσίωση τους σε αυτό τον πολύχρονο και άνισο αγώνα…»
Η προσπάθεια του Τόλη να πείσει ότι κατευθύνεται από μια αμιγώς προσωπική –και αμφιλεγόμενη για τους άλλους– δεοντολογία που μοιραία προσκρούει με την «συμβατική» ηθική που υπαγορεύεται από τα –υποδεικνυόμενα από τον ίδιο– «κέντρα εξουσίας» και «άνομα συμφέροντα», όσο πάει και ξεφτίζει. Καταλαβαίνω τον κο Τόλη ότι έχει να αντιμετωπίσει κάποιες σοβαρές κατηγορίες και η αντίδρασή του είναι εν μέρει δικαιολογημένη. Αλλά θα πρέπει να βρει άλλους τρόπους αντίδρασης, διότι η προσπάθεια «εθνικοποίησης» του προβλήματός του, η προβολή του ως τοπικού ήρωα και οι πινελιές της πολιτικής δίωξης που επιχειρεί να ρίξει στις κατηγορίες που τον βαρύνουν, όχι μόνο δεν τον βοηθούν, αλλά κινδυνεύει να χαρακτηριστεί τουλάχιστον γραφικός.
Θα πρότεινα να δοκιμάσει την ειλικρινή μεταμέλεια ή την διακριτική απομάκρυνση από τα φώτα της δημοσιότητας… Αλλά δυστυχώς, υποπτεύομαι ότι είναι από τους ανθρώπους που συντηρούνται από τη δημοσιότητα (καλή ή κακή) και ζει για να προβάλλεται από τα ΜΜΕ… οπότε… από δω και πέρα, το μόνο που μπορεί να πει κανείς είναι… ας πρόσεχε…