Άγιες μέρες αλλά δεν σε αφήνουν να αγιάσεις… Σε φοβερή δημοσίευση στο Παρατηρητήριο Μεταλλευτικών Δραστηριοτήτων, με τον ιδιαίτερα εύστοχο και απολογητικό τίτλο «Το ημερολόγιο μιας τρελής», διαπιστώνουμε ότι ούτε εμείς έχουμε άδικο, ούτε η κλασική ψυχολογία – που τελευταία αμύνεται απέναντι σε αυτούς που θέλουν να την αμφισβητήσουν…
Η συγγραφέας της ανάρτησης ομολογεί ότι ο περσινός χρόνος ξεκίνησε στην ΒΑ Χαλκιδική από τις 17 Φεβρουαρίου, τότε που έγινε εμπρησμός στις εγκαταστάσεις της Ελληνικός Χρυσός. Από εκείνη την μέρα και έπειτα, λέει, όλος ο αγώνας άλλαξε μορφή. «Μέχρι εκείνη τη στιγμή κανένα κανάλι δεν είχε ασχοληθεί με τα όσα γίνονταν στη Χαλκιδική, για κανέναν οι Χαλκιδικιώτες δεν ήταν τρομοκράτες και πολλοί λίγοι ήξεραν για τον αγώνα τους. Και αίφνης όλα άλλαξαν». Αυτό αλήθεια δεν παραξενεύει την ίδια; Ότι για να μπει η Χαλκιδική και οι Σκουριές στον χάρτη των ειδήσεων έπρεπε να γίνει η καταδρομική επίθεση; Άραγε αυτό ποιόν ευνόησε; Μήπως την εταιρεία εξόρυξης; Ούτε συζήτηση… Άρα, κάποιοι είχαν μέγιστο συμφέρον να γίνει μεγάλος ντόρος με τα ορυχεία…. Ποιοι άραγε;
Διακατέχεται η κυρία και από το λεγόμενο «σύνδρομο Μπόμπολα»… Η αστυνομία, λέει, «λειτουργούσε και λειτουργεί σαν ιδιωτικός στρατός του Μπόμπολα». Πόσες φορές πρέπει να γραφτεί, να ειπωθεί και να τυπωθεί ότι ο Μπόμπολας ή μάλλον η εταιρεία συμφερόντων Μπόμπολα συμμετέχει με μόλις το 5% στο εταιρικό σχήμα της επένδυσης; .
Τι άλλο διακρίνω στο ημερολόγιο της κυρίας; Ανία… Μια άδεια ζωή γεμάτη ανία που ξαφνικά κλήθηκε να την γεμίσει ένας «αγώνας»… όποιος κι αν ήταν αυτός… «[..] για ώρες περιμέναμε στα φανάρια, δεκάδες φορές ανεβήκαμε στην ασφάλεια για να συμπαρασταθούμε σε όποιον σέρνονταν εκεί για να δώσει παράνομα DNA, μάνες άφηναν τα παιδιά τους για να συντρέξουν τα παιδιά όσων είχαν ανάγκη και ι άντρες άφηναν τη δουλειά τους για να βρίσκονται καθημερινά στον αγώνα»… Ξαφνικά στο όνομα ενός «αγώνα» που εξυπηρετούσε τους σκοπούς κάποιων (ας πούμε και ονόματα, του Τόλη, του πρώην δήμαρχου, του ΣΥΡΙΖΑ, της δημοτικής αντιπολίτευσης, του Καμμένου, κάποιων τοπικών πολιτικάντηδων και βουλευτών όπως η Ιγγλέζη), βρέθηκε ένα ενδιαφέρον στη ζωή κάποιων ανθρώπων, οι οποίοι θύματα από την αρχή, σύρθηκαν σε μια αντιπαράθεση με τις αρχές, χαμένη από το ξεκίνημά της…
Μας λέει η κυρία –σίγουρα περήφανη για το μικρό λιθαράκι που και η ίδια προσέφερε στον «αγώνα»–, πως «Μάθαμε και ανθρώπους. Ανθρώπους που για χρόνια ζούσαμε μαζί τους, αλλά στην ουσία δεν τους γνωρίζαμε». Αυτό βεβαίως δεν την τιμά ιδιαίτερα… Αν χρειάζεται όλη αυτή η διαδικασία για να γνωρίσεις τους συντοπίτες σου, κάτι δεν πάει καλά… Όπως και κάτι δεν πάει καλά με το «Μάθαμε και τι θα πει να αφήνει καθημερινά σχεδόν κάποιος το σπίτι του για να είναι στα φυλάκια, Σάββατα, Κυριακές γιορτές και αργίες. Κάθε μέρα εκεί στα φυλάκια του αγώνα, στα φυλάκια που υπάρχουν σχεδόν ένα χρόνο». Αλήθεια τι φυλάνε αυτά τα φυλάκια; Μην έρθουν οι ρωμαίοι στο γαλατικό χωριό; Υπάρχουν για να επανδρώνονται με ανθρώπους που βαυκαλίζονται μεταξύ τους για την μέγιστη προσφορά τους στον αγώνα; Υπήρξε μεγαλύτερη ηλιθιότητα στον «αγώνα» από τον αποκλεισμό της Ιερισσού με οδοφράγματα; Αλήθεια τι κατάφεραν με τα οδοφράγματα; Αναχαίτισαν τους βαρβάρους; Ή έγιναν ρεζίλι στο Πανελλήνιο; Αλλά που να το πάρουν είδηση ότι όλη η υπόλοιπη Ελλάδα κούναγε με αποδοκιμασία το κεφάλι της, όταν είχαν από δίπλα το ΣΥΡΙΖΑ και άλλες «προοδευτικές» δυνάμεις να τους χαϊδεύουν τα αυτιά για τον δίκαιο «αγώνα» τους;
Η ανάρτηση τελειώνει με την φράση «τη δύναμη την έχουμε μέσα μας και η αλλαγή έρχεται όχι όταν αλλάξει ο χρόνος, αλλά όταν αλλάζει η οπτική μας» Συμφωνώ απολύτως ανώνυμη κυρία μου, αλλά θα προσέθετα ότι για να αλλάξει η οπτική μας θα πρέπει να ανοίξουμε τα μάτια μας… Και δυστυχώς εσείς αν πράγματι πιστεύετε αυτά που γράφετε, τα έχετε ερμητικά κλειστά….