Θα παρακαλέσω να διαβάσετε στο Ποντίκι το άρθρο «Η ‘Σκουριά’ της περιβαλλοντικής δικαιοσύνης» (εδώ) και αν βγάλετε νόημα να μας το στείλετε. Πολλά χρόνια είχα να διαβάσω τόσο ασυνάρτητο άρθρο σε επίσημο έντυπο υποτίθεται ευρείας κυκλοφορίας… Διαλέγω δυο τρείς ατάκες, για να καταλάβετε…
«Η περιβαλλοντική δικαιοσύνη στις ‘Σκουριές’ της Βορείου Ανατολικής Χαλκιδικής έχει επιλυθεί κατά τον εξής τρόπό από τους ‘εκσυγχρονιστές’ της νομιμότητας: να κρατηθούν τα υποκείμενα εκτός ισσοροπίας και να περιθωριοποιηθούν διαμέσο της καταστολής. Αυτός ο κανονιστικός σκοπός επιτυγχάνει να διαχωρίσει την κοινωνία απο την ‘βιόσφαιρα’ των κρατικών σχέσεων.» Τι εννοεί ο ποιητής; Ο Βέλτσος το έγραψε, με ψευδώνυμο; Άλλο:
«Η κλασσική ερώτηση ‘έχουν τα δέντρα νομική υπόσταση’ προκαλεί την κοινή λογική της ανθρωποκεντρικής μας δημοκρατίας και των μεταρρυθμιστικών συστημάτων που προκαθορίζουν την φύση κατά τέτοιο τρόπο, ώστε να αποτελεί εμπόρευμα προς ώφελος της μεταλλευτικής οντότητας στην οποία έχει δωθεί νομική υπόσταση απο το κράτος.»
Δεν συνεχίζω διότι δεν έχει και νόημα… Μια τελευταία ατάκα όμως, δεν αντέχω:
«Αλλά σε ποιούς το οξυγόνο του Κάκαβου που παράγεται απο την φωτοσύνθεση ανήκει; Στην μεταλλευτική εταιρεία, στο κράτος ή στην τοπική κοινωνία;»
Σαν να προσπάθησε 80χρονος δικηγόρος παρ’ Αρείω Πάγω να γράψει παιδικό μυθιστόρημα… (Αν κρίνω και από την σύνταξη και την ορθογραφία, μπορεί και να μην πέφτω και πολύ έξω…)