Ένα δάκρυ σιγοκύλισε στο αριστερό μου μάγουλο και με μια απότομη κίνηση της αριστερής παλάμης το σκούπισα προσπαθώντας να το κρύψω από τους παρευρισκόμενους στο δωμάτιο…
Διάβαζα το άρθρο «Αφήσαμε τα ξεσκονόπανα και πιάσαμε τα μαλόξ» στο Παρατηρητήριο… Πώς να κρύψεις τέτοια συγκίνηση… Στο τέλος όμως του άρθρου μια απορία μόνο είχα: ΟΛΟΙ οι κάτοικοι της Χαλκιδικής πέρασαν τα παιδικά τους χρόνια και έχουν αναμνήσεις από τα σημεία στο βουνό που έχουν εγκατασταθεί τα εργοτάξια της Ελληνικός Χρυσός; Δηλαδή από τα κόκκινα σημαδάκια στον χάρτη; ΟΛΟ το υπόλοιπο δάσος (που καλά-καλά δεν χωράει στον χάρτη) ήταν ταμπού, και δεν πλησίαζε κανείς; Και σήμερα όταν λένε στην Ιερισσό π.χ. «πάμε βόλτα στο βουνό» εννοούν τα σημεία των εργοταξίων; Παράξενα γούστα: Ξεσκονόπανα, μαλόξ και βόλτες σε εργοτάξια… Κάτι δεν πάει καλά….