“Με κουταλάκια ο Λυκαβηττός δεν γκρεμίζεται…” Έτσι τελείωνα το άρθρο μου την περασμένη Δευτέρα, αναφερόμενος στη ρητορική της αντιπολίτευσης. Τα γεγονότα -φευ!- των πρόσφατων ημερών με επιβεβαίωσαν στο ακέραιο.
Θυμάστε τι προεξοφλούσαν επί μήνες έγκριτοι δημοσιογράφοι και προβεβλημένοι πολιτικοί τού αντι-Σύριζα χώρου; “Οι συντάξεις” διατείνονταν με απόλυτη βεβαιότητα “τον Ιανουάριο του 2019 θα κουτσουρευτούν φρικτά. Το πολιτικό κόστος θα είναι τεράστιο. Ο Τσίπρας είτε θα προκηρύξει νωρίτερα εκλογές -τον Οκτώβριο ή τον Νοέμβριο του 2018- προκειμένου να το φορτώσει στον νικητή Κυριάκο. Είτε θα κρατηθεί με νύχια και με δόντια για λίγο ακόμα στην εξουσία και αξιοθρήνητος θα συρθεί προς τη συντριβή του.”
Ε λοιπόν όλα δείχνουν πως οι συντάξεις διασώζονται. Η κυβέρνηση όχι απλώς δεν τρώει ξεγυρισμένη σφαλιάρα αλλά έχει κάθε δικαίωμα να κοκορεύεται στους συνταξιούχους ότι τους προστάτευσε. Να λοιδορεί την αντιπολίτευση πως η καταστροφολογία της έπεσε στο κενό.
Έτσι ακριβώς έχουν τα πράγματα. Κι όποιος το αρνείται εθελοτυφλεί.
Πώς κατάφερε ο κύριος Τσίπρας να διαψεύσει τα εναντίον του προγνωστικά; Αντήλλαξε -όπως ισχυρίζονται οι συνωμοσιολόγοι- στις Πρέσπες τη Μακεδονία με τις συντάξεις; Έχει γίνει -κατά την ευφυέστατη ρήση του Βαγγέλη Βενιζέλου- το εξημερωμένο ζωάκι της ευρωπαϊκής ορθοδοξίας, στέκεται σούζα εμπρός στους ισχυρούς και αποσπά έτσι χάδια και φιλοδωρήματα; Εκμεταλλεύθηκε απλώς, όπως θα έπραττε ο καθείς στη θέση του, μιαν ευνοϊκότατη συγκυρία; Όταν η Μέρκελ βαδίζει προς την έξοδο δίχως να αφήνει αξιόπιστο διάδοχο, όταν ο Μακρόν καταρρέει δημοσκοπικά, όταν στο Λονδίνο έχουν γίνει μαλλιοκούβαρα, ποιός τους θα πονοκεφαλιάσει για τη μικρή Ελλάδα; Αδιάφορο πώς τα κατάφερε ο πρωθυπουργός μας. Το ζήτημα είναι πως για μιαν ακόμα φορά ισορρόπησε στην κόψη του ξυραφιού.
Φταίει η αντιπολίτευση για αυτό; Ή μήπως θα όφειλε να τον συγχαρεί που αποδεικνύεται επτάψυχος; Που με εξωφρενική ευκολία εναγκαλίζεται εκείνους που έφτυνε, πλέκει εγκώμια στην Καγκελάριο, χαμογελάει σαν σεμνό παιδί του κατηχητικού ακούγοντας τον Αρχιεπίσκοπο να τον ονομάζει “σύγχρονο Σαούλ”;
Αλίμονο εάν η αντιπολίτευση υποκλιθεί ή μιμηθεί τον αήθη -όχι ανήθικο τοις πάσι- τρόπο με τον οποίον πολιτεύεται ο πρωθυπουργός. Και τρισαλίμονό της άμα αποπειραθεί να ξεπατικώσει τα σουσούμια του. Οι επικοινωνιολόγοι που ψήνουν τον Μητσοτάκη να ποζάρει σαν το λαϊκό παιδί της διπλανής πόρτας, να ανταλλάσσει πειράγματα με περαστικούς, να παίζει ποδοσφαιράκι όπως ακριβώς ο αντίπαλός του, σφάλλουν βαρύτατα. Τον κάνουν να φαντάζει σαν απομίμηση τού Τσίπρα. Του στερούν (για να μεταχειριστώ σαρκαστικά μια λόγια λέξη) την ιδιοπροσωπία του. Κι ας είχε μπαρουτοκαπνιστεί στον Θέρισσο, ο Ελευθέριος Βενιζέλος δεν έβαλε κατά τον Διχασμό στρατιωτική στολή για να ανταγωνιστεί τον Βασιλιά Κωνσταντίνο. Ούτε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής φόρεσε ζιβάγκο για να παραβγεί με τον Ανδρέα Παπανδρέου. Τηρουμένων πάντα των αναλογιών…
Όσο ευνοϊκές κι αν εμφανίζονται οι δημοσκοπήσεις για τη Νέα Δημοκρατία, όσο μπροστά κι αν είναι στην παράσταση νίκης, οι ένδεκα μήνες που μεσολαβούν μέχρι την εξάντληση της κοινοβουλευτικής θητείας αποτελούν πολιτικό χρόνο τεράστιο, υπεραρκετό για να έρθουν τα πάνω κάτω. Ιδίως όταν η κυβέρνηση εξακολουθεί να θέτει την ατζέντα της επικαιρότητας, να ανακατεύει διαρκώς την τράπουλα, να βγάζει λαγούς (έστω και σοκολατένιους, αγιοβασιλιάτικους) από το καπέλο της. Πότε με την αναθεώρηση του Συντάγματος, πότε με το Εκκλησιαστικό, ο Αλέξης Τσίπρας διατηρεί την πρωτοβουλία των κινήσεων. Για να μην θίξουμε το δυνατότερο χαρτί: Το μοίρασμα του πλεονάσματος.
Τι θα έπρεπε να κάνει η μείζων αντιπολίτευση; Να προβάλει με δυναμισμό και με ευκρίνεια το δικό της εναλλακτικό σχέδιο για την Ελλάδα. Το οποίο δεν θα εξαντλείται στη νομιμοποίηση των μη κρατικών πανεπιστημίων, στην εξυγίανση της δικαιοσύνης και σε κάποιες επιμέρους φορολογικές ελαφρύνσεις. Το οποίο θα αγγίζει όλους τους πολίτες. Να πει ξεκάθαρα: “Εφόσον μάς εμπιστευθείτε το παρόν και το μέλλον σας, θα λάβουμε άμεσα τα παρακάτω μέτρα, τα οποία θα βελτιώσουν χειροπιαστά την καθημερινότητά σας.”
Έχει -θα ρωτήσετε- η Ελλάδα το 2018 το περιθώριο να ακολουθήσει μια ριζικά διαφορετική πορεία; Εάν η απάντηση είναι αρνητική, τότε η ίδια η πολιτική αντιπαράθεση μοιραία θα αφορά αποχρώσεις. Μοιραία θα ξεπέφτει στην σκανδαλολογία.
Η συγκυρία για το πάλαι ποτέ “ευρωπαϊκό τόξο” είναι κρίσιμη. Σε κάθε ματς, ο χρόνος μετράει υπέρ σου μέχρις ένα σημείο. Εάν χάσεις το μομέντουμ, εάν ο αντίπαλος αντέξει τις επιθέσεις, αποκρούσει τα σουτ σου, υπάρχει κίνδυνος να αντεπιτεθεί με ολέθρια αποτελέσματα. Δυστυχώς ή ευτυχώς, στο σκάκι νικητής δεν αναδεικνύεται όποιος κάνει τα περισσότερα ρουά. Αλλά εκείνος που θα πετύχει την κίνηση ματ.
[ΠΗΓΗ: http://www.capital.gr/, του Χρήστου Χωμενίδη, 19/11/2018]