Υπερπλεονάσματα, επιδόματα, αποπληρωμή ΔΝΤ, θα νόμιζε κανείς ότι μιλάμε για μια ευημερούσα χώρα. Εικονική πραγματικότητα…
Γιατί στην πραγματικότητα που βιώνουν οι περισσότεροι Έλληνες πολίτες, δεν υπάρχει πουθενά ο… όμορφος αγγελικά πλασμένος κόσμος, ο… παράδεισος στον οποίο προσπαθεί η κυβέρνηση να μας πείσει ότι ζούμε. Είναι αλήθεια ότι υπάρχουν υπερπλεονάσματα, αλλά αυτά έχουν δημιουργηθεί μέσω μίας φορολογικής επιδρομής άνευ προηγουμένου, όχι στους προνομιούχους Έλληνες, αλλά στη μεσαία τάξη. Έχουν δημιουργηθεί μέσω ενός κρατικού “δεν πληρώνω” στις εσωτερικές υποχρεώσεις του (πχ καθυστέρηση στους νέους συνταξιούχους) και στις οφειλές προς ιδιώτες.
Είναι αλήθεια ότι υπάρχει -στους αριθμούς -ανάπτυξη και μείωση της ανεργίας. Όμως η ανεργία μειώθηκε με ευκαιριακή-περιστασιακή απασχόληση, με ημιαπασχόληση και μέσα από συνεχή υποβάθμιση των χαμηλόμισθων. Σε σχέση με τη δημιουργία θέσεων εργασίας πλήρους απασχόλησης τα δεδομένα είναι αρκετά διαφορετικά. Και πώς θα μπορούσε να είναι αλλιώς, όταν υπάρχουν ένα σωρό αντικίνητρα για τους εργοδότες (υψηλές εισφορές κλπ) προοειμένου να προχωρήσουν σε προσλήψεις πλήρους απασχόλησης.
Μιλάμε για ανάπτυξη τη στιγμή που παραμένουν παγωμένα επενδυτικά σχέδια εκατοντάδων εκατομμυρίων ευρώ, την ώρα που έχει… τραβηχτεί χειρόφρενο σε εμβληματικές επενδύσεις που πλήττονται ακόμη και από μικροσυμφέροντα και συντεχνιακούς Καισαρίσκους. Την ώρα που οι επενδυτές έχουν να αντιμετωπίσουν, πέρα από την υπερφορολόγηση και έναν κυκεώνα γραφειοκρατίας που αποτελεί μείζον αντικίνητρο μαζί με την καθυστέρηση στην απονομή δικαιοσύνης σε σωρεία επιχειρηματικών υποθέσεων.
Αυτά μαζί με μία καθημερινότητα που έχει καταστεί ιδιαίτερα δύσκολη για τους πολίτες που αντιμετωπίζουν τη διάλυση ενός κρατικού μηχανισμού που όχι μόνο δεν διευκολύνει αλλά αντιθέτως ευνοεί την επιδείνωση των προσφερόμενων υπηρεσιών σε όλα τα επίπεδα, δεν φαντάζουν και πολύ… παραδεισένιο περιβάλλον. Μάλλον το αντίθετο. Και το χειρότερο είναι πως έχει η κοινωνία να αντιμετωπίσει και τη διαρκή έκπτωση του πολιτισμικού υπόβαθρου της χώρας.
Αυτή είναι η εικόνα που πρέπει να αλλάξει. Εκεί θα πρέπει να δοθεί η μάχη για την αλλαγή πορείας. Όχι αποσπασματικά αλλά συνολικά. Και άμεσα. Η χώρα χρειάζεται μία μεγάλη μεταρρύθμιση, εκ θεμελίων. Αλλά σε κάθε περίπτωση με σεβασμό στις θυσίες που έχουν ήδη γίνει. Έστω και αν το αποτέλεσμά τους χρησιμοποιήθηκε με λανθασμένο τρόπο.
[ΠΗΓΗ: https://www.capital.gr, του Δημήτρη Παπακωνσταντίνου, 24/3/2019]