Από τη Δευτέρα 4 Μαΐου ξεκινά η προσπάθεια για επαναφορά της ζωής στην κανονικότητα. Βέβαια όχι της κανονικότητας που γνωρίζαμε μέχρι τα τέλη Φεβρουαρίου. Αυτή τελείωσε και η νέα εποχή θα χαρακτηρίζει ως “κανονικότητα” ένα διαφορετικό μέγεθος, μια διαφορετική αντίληψη της πραγματικότητας.
Ο (φονικός υπό προϋποθέσεις) κορονοϊός SARS-CoV-2 είναι κάτι το εντελώς νέο και διαφορετικό, απ’ όσα έχει δει έως σήμερα ο κόσμος. Με αποτέλεσμα, αφενός η ανθρωπότητα να γνωρίζει ελάχιστα για τους τρόπους με τους οποίους μπορεί να προφυλαχθεί από αυτόν και αφετέρου η επιστήμη να στέκεται μπροστά του ανήμπορη να παράγει ένα αποτέλεσμα, πέρα απ’ τα όσα η κοινή λογική και ο ορθολογισμός υπαγορεύουν.
Σε αυτά τα δεδομένα θα πρέπει να προστεθεί το γεγονός πως δεν έχει κατορθωθεί να τεκμηριωθεί πραγματική ανοσία από αυτόν. Πουθενά. Τα ποσοστά ασθενών που είτε επανανοσούν πραγματικά, είτε εμφανίζουν ξανά ασυμπτωματικά τη νόσο μετά από πολλές ημέρες αρνητικών τεστ, είτε δίνουν απλά ψευδές θετικό (false positive) αποτέλεσμα παρότι αποθεραπευμένοι, είναι σημαντικά μεγαλύτερα του 10%, με αναφορές να μιλούν ακόμη και για 14-20%.
Και η ανοσία δεν είναι ο μοναδικός άγνωστος, στην εξίσωση που έχουν μπροστά τους επιστήμονες και αρμόδιοι-κυβερνώντες. Μέχρι και στην Θεσσαλονίκη (η Ελλάδα, λόγω πολύ μικρού αριθμού κρουσμάτων, κάθε άλλο παρά χώρα-μοντέλο για εντοπισμό παρεκκλίσεων από τα γνωστά, μπορεί να χαρακτηρισθεί) έχουν ανιχνευθεί ασθενείς οι οποίοι παραμένουν θετικοί στον ιό, επί 55 ημέρες! Δηλαδή εντοπίσθηκαν πριν σχεδόν δύο μήνες μολυσμένοι από τον ιό αλλά χωρίς σοβαρά συμπτώματα και ο ιός εξακολουθεί να ζει στον οργανισμό τους επί 2 (σχεδόν) μήνες, χωρίς άλλη επίπτωση!
Οι ερμηνείες και η αιτιολόγηση όλων αυτών των “φαινομένων” (και πολλών ακόμη, σε όλο τον πλανήτη), είναι καθαρά ζήτημα των ειδικών. Είναι όμως πασιφανές ότι όλοι οι υπόλοιποι θα πρέπει να μάθουμε τη ζωή μέσα από ένα νέο πρίσμα, να την αντιμετωπίσουμε μέσα από μια νέα πραγματικότητα. Η οποία, από την μία πλευρά θα αφορά στην καθημερινή μας συμπεριφορά, στο κάθε λεπτό της ζωής μας εκτός σπιτιού. Τα διάφορα είδη μάσκας και η χρήση τους, η αποφυγή “έντονων” κοινωνικών επαφών και ασπασμών, τα γάντια προστασίας και η χρήση τους και η τήρηση “ασφαλών” αποστάσεων, πρέπει να γίνουν δεύτερη φύση, σε όλους. Ανεξαιρέτως και με ευθύνη απέναντι πρώτα στον εαυτό του ο καθένας, κατόπιν στους αγαπημένους του και ύστερα στην υπόλοιπη κοινωνία…
Η δεύτερη πλευρά της “νέας” πραγματικότητας, είναι η οικονομία. Στο σύνολό της. Αυτή, παρ’ ό,τι έχει δεχθεί το μεγαλύτερο χτύπημα έως τώρα, δυστυχώς μέλλει να χτυπηθεί πολύ δυνατότερο, στο άμεσο μέλλον. Και δεν υπάρχει τρόπος ν’ αποφευχθεί αυτή η νέα σειρά πληγμάτων. Διότι αυτά έχουν δοθεί ήδη, στην προσπάθεια να περιορισθεί η πανδημία και να σωθούν χιλιάδες χιλιάδων ανθρώπινες ζωές. Απλά δεν έχει γίνει αισθητός ακόμη ο πόνος που δημιουργούν.
Είναι όμως αναπόφευκτο να τον νιώσουμε, σύντομα…
Εδώ είναι απαραίτητο να εξηγηθεί ένα σημαντικότατο σημείο των σχεδίων των διαφόρων κυβερνήσεων για την αντιμετώπιση του ιού. Οι αντιρρήσεις ορισμένων που βλέπουν θετικά και πρότειναν σαν λύση, εγκληματικές αποφάσεις τύπου Σουηδικού πειράματος, δεν είναι τίποτε άλλο από τεκμηρίωση άγνοιας και δογματικής εμμονής σε θεωρίες μη εφαρμόσιμες σε όσα συμβαίνουν σήμερα. Διότι η προσπάθεια για τη διάσωση ζωών δεν γίνεται μόνο για ανθρωπιστικούς λόγους. Εάν δε θελήσει κάποιος, να είναι κυνικός και πραγματικά ειλικρινής, θα πρέπει να παραδεχθεί πως πρώτιστα η προσπάθεια γίνεται για οικονομικούς λόγους παρά για ανθρωπιστικούς.
Στην Ελλάδα π.χ., το κατά κεφαλήν ΑΕΠ, πριν τον κορονοϊό βρισκόταν κοντά στις $20.000. Επομένως τόσο κοστίζει κάθε ένας από τους 139 (έως αργά εχθές το βράδυ) νεκρούς Έλληνες. Όχι όμως για έναν μόνο χρόνο. Αλλά για όσα χρόνια απείχαν οι νεκροί από το προσδόκιμο ζωής της χώρας. Με δεδομένα ότι το τελευταίο βρίσκεται στα 84 έτη (περίπου) και πως ο μέσος όρος ηλικίας όσων μας αφήσαν εξ αιτίας του κορονοϊού έχει μετρηθεί ως τώρα στα 74 έτη, συμπεραίνουμε ότι η χώρα χάνει περί τις $200.000, [20.000* (84-74)] κάθε φορά που ένας συμπολίτης μας, υποκύπτει στην CoViD-19.
Προσπαθήστε να φανταστείτε αυτό το ποσό επί π.χ. 10.000, 15.000 ή και περισσότερο. Διότι σε αυτά τα μεγέθη (πιθανότατα μεγαλύτερα) θα κυμαίνονταν οι απώλειες σε μία χώρα με τα χαρακτηριστικά της Ελλάδας (μέγεθος πληθυσμού, πυκνότητα, ροπή στην αστυφιλία κ.ά.). Ύστερα προσθέστε σε αυτό απώλειες πολλές φορές πολλαπλάσιες του, προερχόμενες από τους ασθενείς (κρούσματα έχουμε μάθει να τους λέμε αλλά είναι άνθρωποι, με παραγωγική δυνατότητα και αντίστοιχη οικονομική αξία) και θα καταλήξετε σε ένα αριθμό πολύ χειρότερο αυτού που πιστεύουν όλοι εκείνοι που θεωρούν ότι η λύση βρίσκεται σε μη τεκμηριωμένες (όσον αφορά το συγκεκριμένο παθογόνο) θεωρίες περί “ανοσίας αγέλης” και άλλων φληναφημάτων.
Κάποιοι θα ισχυριστούν ότι αφήνοντας την πανδημία να εξελιχθεί, τουλάχιστον δεν θα σταματούσε η οικονομία. Θα κάνουν όμως και πάλι, τεράστιο λάθος. Διότι, εκτός του οικονομικού κόστους που προαναφέρθηκε, υπάρχει και το κόστος της απώλειας εργατικού δυναμικού, εξειδικευμένου και συγκεκριμένου, η οποία θα οδηγούσε και πάλι σε κάποιου είδους lockdown, μερικό και ολικό. Με το οικονομικό αποτέλεσμα να είναι πολλαπλά επιβαρυμένο, από τις οικονομικές απώλειες που αναφέρθηκαν πιο πάνω.
Δεν θα μπω καν, σε υπολογισμούς των απωλειών, οικονομικών, κοινωνικών κ.λπ. που θα μπορούσαν να προκληθούν από το social unrest το οποίο θα δημιουργούνταν, εάν μια κυβέρνηση αποφάσιζε να κινηθεί ενάντια στις εισηγήσεις των ειδικών και μετρούσαμε χιλιάδες θύματα. Ευτυχώς, δεν έχει ακόμη υπολογισθεί σε ποιο αριθμό απωλειών ανθρώπινων ζωών, το μάτι του πολίτη θολώνει και παίρνει τα ραπαδόξυλα και βγαίνει στον δρόμο…
Πρέπει όμως να είμαστε επίσης ξεκάθαροι, για το τι θα συμβεί με τις επιλογές που έγιναν. Ο τρόπος που επέλεξε το 99% των κυβερνήσεων σε όλη την Γη (και που η κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη τόσο επιδέξια και αποτελεσματικά εφάρμοσε), έχει μεγάλο και δυσβάσταχτο κόστος. Κόστος το οποίο, θα γίνει αισθητό με πολύ πόνο, ουσιαστική ταλαιπωρία, ακόμη και δυστυχία και θα πληρωθεί, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, απ’ όλο το εύρος και το βάθος της κοινωνίας μας. Αυτή είναι η πραγματικότητα και η απόκρυψή της δεν βοηθά σε τίποτα, απολύτως.
Όμως, αν και όλα αυτά μοιάζουν εξαιρετικά δυσοίωνα και ίσως κάποιοι θεωρήσουν πως δεν υπάρχει αύριο, υπάρχει πραγματική ελπίδα. Θα ήταν λάθος, μεγαλύτερο ακόμη και από το να μην ληφθούν μέτρα κατά της διάδοσης του ιού, να θεωρήσει έστω κι ένας άνθρωπος, πως δεν υπάρχει ελπίδα, πως το τούνελ δεν θα έχει φως στο βάθος.
Υπάρχει, είναι άφθονη και η πραγματοποίησή της εξαρτάται αποκλειστικά από εμάς!
Απλά θα πρέπει όλοι να καταλάβουμε πως υπάρχει κάποιος χρόνος που απαιτεί από την ομάδα να παίζει άμυνα και κάποιος άλλος που αυτή θα πρέπει να βγαίνει στην επίθεση, με ότι και όποια “όπλα” διαθέτει.
Τώρα είναι η ώρα γι’ άμυνα. Σφιχτή, θαρραλέα, αδυσώπητη στον κοινό εχθρό αλλά και συνετή άμυνα. Η ώρα της (αντ)επίθεσης θα έρθει μετά. Ίσως να μην είναι ορατή σε όλους, αλλά θα έρθει. Είναι βέβαιο. Μπορεί και πιο σύντομα απ’ ότι πιστεύουμε. Σύνεση, επιμονή και υπομονή χρειάζεται. Απ’ όλους και με όποιον τρόπο μπορεί να σκεφθεί ο καθένας.
Η στήλη δεν θα σταματήσει να το επαναλαμβάνει: όλα μπορούν και θα πάνε ΚΑΛΑ. Αρκεί ν’ αποφύγουμε τις κουταμάρες. Τις μεγάλες κουταμάρες. Στο χέρι όλων είναι…
[ΠΗΓΗ: https://www.capital.gr/, του Πέτρου Λάζου, 30/4/2020]