Διαβάζουμε στον Αγγελιοφόρο της Κυριακής πως οι τουριστικές επενδύσεις σε φιλέτα γης σ’ έναν από τους δημοφιλέστερους προορισμούς της Βόρειας Ελλάδας, τη Χαλκιδική, εκτιμάται πως θα ξεπεράσουν τα 300 εκατ. ευρώ για την επόμενη πενταετία, δημιουργώντας παράλληλα 10.000 έμμεσες και άμεσες θέσεις εργασίας. Τόσο στο πρώτο όσο και στο δεύτερο πόδι της Χαλκιδικής, τρέχουν ήδη τουριστικές επενδύσει, οι οποίες μόλις ολοκληρωθούν θα αλλάζουν τον τουριστικό χάρτη της ευρύτερης περιοχής.
Δεν διαβάζω τίποτα για το τρίτο πόδι όμως… Που σημαίνει ότι μέχρι να έρθουν κι εδώ τα εξάστερα ξενοδοχεία και να «βάλουμε μια ξαπλώστρα στην παραλία να πίνουμε κοκτέιλ» (όπως φαντάζονται την ανάπτυξη κάποιοι), θα πρέπει να δουλεύουμε και να ζούμε… Έχετε δει τις τουριστικές μονάδες στην Ιερισσό, την Ουρανούπολη και την Αμμουλιανή; Είδατε ποιοί είναι αυτοί κάνουν διακοπές και πόσοι τους εξυπηρετούν; Είναι αυτό τουριστική οργάνωση, ανάπτυξη; Έτσι περιμένετε να ζήσουμε; Να γίνουμε όλοι μελισσοκόμοι, να καλλιεργούμε βιολογικά κολοκυθάκια και να πουλάμε σουβενίρ στους τουρίστες που ξεστρατίζουν από τα άλλα δύο πόδια; Δεν είδα κανέναν από τους σκληροπυρηνικούς antigold να ανεβάζει μελίσσια στον Κάκαβο… Αντιθέτως τους βλέπω βολεμένους, με τις δουλειές τους, ή πολιτευόμενους…
Άλλη λύση είναι η εσωτερική μετανάστευση, να πάμε δηλαδή όλοι στα άλλα δύο πόδια… Ή τέλος να σοβαρευτούμε και να αγκαλιάσουμε την επένδυση των ορυχείων που μας δίνει και θα δίνει για πολλά χρόνια ακόμη, ψωμί να φάμε. Κρατώντας για τον εαυτό μας και το ρόλο του ελεγκτή, που δεν μας τον αρνείται κανείς.