Διαβάζω σήμερα στην Εφημερίδα των Συντακτών πως «Οι γυναίκες της Χαλκιδικής, που έχουν ιδία πικρά πείρα της καναδικής διπλωματίας και της καναδικής αντίληψης περί την ανάπτυξη, αποχαιρέτησαν κι αυτές τον Ρόμπερτ Πεκ, χθες, με τον δικό τους τρόπο, ενώ σήμερα συναντώνται με τον πρωθυπουργό Αλέξη Τσίπρα.»
Είναι δυνατόν ο Τσίπρας που δεν δέχτηκε στο παρελθόν να δει αντιπροσώπους χιλιάδων εργαζόμενων να δεχτεί δέκα άτομα που ισχυρίζονται πως αντιπροσωπεύουν τις «γυναίκες της Χαλκιδικής»;;;
Τι σημαίνει αυτό; Πως επιμένει η κυβέρνηση να κανακεύει το «κίνημα» της Χαλκιδικής, πιστή στο δόγμα της πως εμάς δεν μας ενδιαφέρει τίποτα άλλο, παρά οι ψηφοφόροι μας… Δεν μας ενδιαφέρει η επιχειρηματικότητα, δεν μας ενδιαφέρει η μεσαία τάξη, μας ενδιαφέρουν οι ψήφοι των κινημάτων, των κινήσεων, των συλλογικοτήτων και βέβαια των απελπισμένων που τους πουλάμε ελπίδα αφού δεν έχουν τίποτα άλλο να χάσουν – και τις τάξεις των οποίων φροντίζουμε να πυκνώνουμε με τα μέτρα που φέρνουμε…
Είναι τουλάχιστον παράλογο να υποστηρίζει ο ΣΥΡΙΖΑ ένα «κίνημα» που θέλει να κλείσει μια επένδυση που σε κάθε νομική αντιπαράθεση αποδεικνύεται νόμιμο…
Όσο για το κείμενο της επιστολής που επιδόθηκε στην Καναδική πρεσβεία με αποδέκτη τον Ρόμπερτ Πεκ από τις «γυναίκες της Χαλκιδικής», είναι το λιγότερο άδικο για τον άνδρα, ο οποίος αγαπάει πραγματικά την Ελλάδα και έχει κάνει πολλές κινήσεις προς όφελος της χώρας.
Αλλά είπαμε… Η ιδεοληψία είναι βαριά πάθηση….