Τελικά η υπόθεση της ταυτότητας των αντιδρώντων στην ανάπτυξη της ΒΑ Χαλκιδικής είναι πιο απλή από όσο φαίνεται.
Υπάρχουν τρεις κατηγορίες αντιδρώντων.
Στην πρώτη κατηγορία ανήκουν αυτοί που έχουν να ωφεληθούν με την παύση της μεταλλευτικής, όπως πολιτικάντηδες που έχουν στοιχηματίσει την καριέρα τους στην παρεμπόδιση του έργου (όπως η κα Ιγγλέζη, ο κος Ζουμπάς, ο κος Τόσκας…), στρατευμένοι επιστήμονες που επιστρατεύονται με υποσχετικές και ανταλλάγματα (όπως ο κος Μυλόπουλος, ο κοςΜπένος…), αλλά και αυτοί που συνέδεσαν το θέμα με κομματικές και πολιτικές κόκκινες γραμμές, παραδιδόμενοι σε μια στείρα αντιπολίτευση επειδή απλά και μόνο οι «άλλοι» ήθελαν το έργο…
Στην δεύτερη κατηγορία ανήκουν όλοι εκείνοι που τρώνε το σανό που τους ταΐζουν οι πρώτοι. Αυτοί που πιστεύουν πως «αγωνίζονται» για έναν σκοπό, ο οποίος όμως –φευ–, είναι πλασματικός και ψευδεπίγραφος.
Υπάρχει και μια τρίτη κατηγορία… Το διαπίστωσα διαβάζοντας το άρθρο «Το Ελληνικό. Κανόνες και ιδεοληψίες», της Μ. Μάρκου, που δημοσίευσε «Ο δρόμος της Αριστεράς», και έσπευσε να το αναδημοσιεύσει ο Τόλης προσθέτοντας –τρομάρα του–και τις Σκουριές στον τίτλο! (Ο Τόλης και η παρέα του έχουν κάνει την Σκουριές σαν την Coca Cola, να πηγαίνει με ΟΛΑ!).
Η τρίτη λοιπόν κατηγορία είναι αυτοί που δεν θέλουν ούτε το Ελληνικό! Το Ελληνικό το οποίο η κυβέρνηση το επιθυμεί διακαώς και μας το θυμίζει σε κάθε ευκαιρία… Ποιοι είναι αυτοί; Οι οπαδοί της αποανάπτυξης, της αποβιομηχάνισης της χώρας, οι νοσταλγοί της δραχμής, αυτοί που δεν έχουν τίποτα και πιστοί στο να «ψοφήσει και η κατσίκα του γείτονα», δεν θέλουν να έχει κανείς τίποτα, ή αυτοί που έχουν βγάλει κεφάλαια εκτός χώρας και μια παραπαίουσα ελληνική οικονομία τους συμφέρει, και αυτοί που θεωρούν τον εαυτό τους τόσο αριστερό που δεν θέλουν καμιά ανάπτυξη που εμπλέκει και ιδιωτική πρωτοβουλία…
Εξ’ άλλου το δηλώνουν καθαρά στον επίλογο του άρθρου:
«[…] Το Ελληνικό και οι Σκουριές δεν είναι μόνο πολύτιμοι πόροι που εκχωρούνται στην κερδοσκοπία, αλλά ασκήσεις στο πώς να αποδεχόμαστε την κερδοσκοπία σαν τη μόνη πηγή δικαίου, στο πώς να ζούμε σ’ έναν κόσμο που δεν έχει άλλους κατοίκους παρά μόνο επιχειρηματίες και καταναλωτές, έναν κόσμο όπου η αγορά θα εκδικείται κάθε αξίωσή μας για ανθρώπινη ζωή».
Σας έχει μείνει καμιά απορία;;;