Ο Αλέξης Τσίπρας, εξ ορισμού ως πρωθυπουργός ευρωπαϊκής χώρας, είναι ένας πολύ έξυπνος άνθρωπος. Δεν ξέρω αν όντως “πιάνει πουλιά στον αέρα” όπως έχει ισχυριστεί ο γνωστός συνταγματολόγος, καθηγητής Αλιβιζάτος αλλά είναι βέβαιο πως δεν υπάρχουν πολλοί άνθρωποι στον πλανήτη που μπορούν να πείσουν εκατομμύρια συμπατριωτών τους ότι θα αλλάξουν την πορεία του ηλίου και αυτός θ’ ανατέλλει από τη Δύση.
Αυτού του βεληνεκούς και μεγέθους ήταν οι “αυταπάτες” που προωθούσε και για τις οποίες κατόρθωσε να πείσει τον Έλληνα ψηφοφόρο, έως τον Ιούλιο του 2015. Μην έχετε καμία αμφιβολία περί αυτού.
Σίγουρα, έχει αρκετά ελαττώματα και μειονεκτήματα. Οι γνώσεις του σε πάρα πολλά πεδία, οι οποίες πλησιάζουν το επίπεδο… μαθητή νηπιαγωγείου (π.χ. η στροφή 360 μοιρών είναι μνημειώδες λάθος, ειδικά εάν μιλάμε για μηχανικό), αποτελούν αχίλλειο πτέρνα του. Όπως επίσης ο χειρισμός (οποιασδήποτε) γλώσσας αποπειράται να μιλήσει (άκου “τυμβοθηρία”, γελάνε και οι… ταφόπετρες).
Από την άλλη πλευρά, η ευκολία με την οποία προσεταιρίζεται και κατόπιν, όταν χάσουν την ουσιαστική χρησιμότητά τους, απαλλάσσεται από συνεργάτες και πολιτικούς φίλους, αποτελεί αδιάσειστο αποδεικτικό στοιχείο της εξαιρετικά υψηλής ευφυίας του. Όποιος διαφωνεί ας δοκιμάσει ν’ απολύσει συνεργάτη ωμά και ψυχρά χωρίς δεύτερη σκέψη ή, ακόμη καλύτερα, ας ρωτήσει τον Αλέκο Αλαβάνο…
Απτή απόδειξη ευφυίας αποτελεί και το γεγονός ότι, παρά τη μέθοδο αντιμετώπισης των συνεργασιών του διαχρονικά, κατορθώνει να υπάρχει συνεχώς ένα πλήθος (ασήμαντων αλλά και σημαντικών ατόμων) που τον ακολουθεί και προσπαθεί με κάθε τρόπο να κερδίσει λίγη από την (όποια) λάμψη του. Τα όσα γελοία και ευτράπελα παρακολουθήσαμε στο Γαλάτσι πρόσφατα και οι (τουλάχιστον) αστείες προσπάθειές του να στηρίξει τους υποψηφίους του ΣΥΡΙΖΑ για τις αυτοδιοικητικές και ευρωπαϊκές εκλογές, αποτελούν αδιάψευστο μάρτυρα.
Εάν κάποιος τον θεωρήσει χαζό, θα διαπράξει μέγα σφάλμα. Ο κύριος Τσίπρας ήταν, είναι και θ’ αποτελεί έναν εξαιρετικά επικίνδυνο αντίπαλο, στην πολιτική σκηνή και όχι μόνο. Μπορεί να άλλαξε τις νεανικές του τοποθετήσεις και από ακραίος, αριστερός ριζοσπάστης να προσπαθεί να μεταμορφωθεί σε σοσιαλδημοκράτη, αλλά παραμένει ένας αντίπαλος θανάσιμος. Ένας αντίπαλος που δεν έχει το παραμικρό δισταγμό να προχωρήσει σε οποιαδήποτε πράξη θεωρεί αναγκαία, προκειμένου να πετύχει τον στόχο του.
Η Συμφωνία των Πρεσπών και το αλισβερίσι που “παίχτηκε” (sic) γύρω της, μιλούν από μόνα τους. Κανείς δεν μπορεί και δεν πρέπει να τον υποτιμήσει.
Όμως, παρ’ όλη την αδιαμφισβήτητη επαναλαμβάνω ευφυία του, μετά από τόσες “αυταπάτες” (sic) και τόσες κωλοτούμπες στα πιστεύω του πριν και μετά το καλοκαίρι του 2015, θα περίμενε κανείς ότι ο ψηφοφόρος, ο μέσος πολίτης, δεν θα παρασυρόταν και δεν θα έπεφτε θύμα της παραπλάνησης. Κι όμως, αυτό ακριβώς συμβαίνει.
Όπως δείχνουν οι δημοσκοπήσεις, αδιάψευστοι μάρτυρες της φοβερής και τρομερής τέχνης του Αλέξη (αυτή είναι η χρησιμότητα τους στην πραγματικότητα, όχι η μαντεία για ένα μελλοντικό εκλογικό αποτέλεσμα), εκτός από το πλήθος των ετερόφωτων “πολιτικών ευκαιρίας” που προσπαθούν να επωφεληθούν από αυτόν (μάταια κατά τους αριθμούς), υπάρχει και ένα σημαντικότατο πλήθος πολιτών (περί το 20% του συνόλου) που παραμένει προσκολλημένο στο “παραμύθι” του πρωθυπουργού.
Πρόκειται για εντυπωσιακό ποσοστό, το οποίο δεν εξηγείται (τουλάχιστον κατά το συντριπτικά μεγαλύτερο μέρος του), από την υπόθεση ότι “οι κρατικοδίαιτοι και οι δημόσιοι υπάλληλοι” στηρίζουν αταλάντευτα ΣΥΡΙΖΑ, για να μην χάσουν τα προνόμια που απλόχερα τους μοιράζει το κυβερνητικό κόμμα.
Πρώτον διότι τα ποιοτικά στοιχεία των μετρήσεων δείχνουν το ακριβώς αντίθετο (η πλειοψηφία των δημοσίων υπαλλήλων ψηφίζει Νέα Δημοκρατία, ενώ ΣΥΡΙΖΑ ψηφίζει η πλειοψηφία των ιδιωτικών “συναδέλφων” τους). Δεύτερον, επειδή η πολιτική δεν είναι επάγγελμα όπου κάποιος έχει οποιαδήποτε σοβαρή ελπίδα διάκρισης, όταν περιμένει να εισπράξει την ευγνωμοσύνη του “πελάτη” του. Έχει αποδειχτεί διαχρονικά. Καμία κυβέρνηση, όσες παροχές και αν έκανε προεκλογικά, δεν κέρδισε στην κάλπη ποτέ, όταν είχε χάσει την μάχη της δυσαρέσκειας για τ’ αποτελέσματα της διακυβέρνησης της.
Μοναδική εξήγηση ουσίας για αυτό το υψηλότατο ποσοστό των ψηφοφόρων που παραμένουν “πιστοί” στον Αλέξη Τσίπρα και τον ΣΥΡΙΖΑ, είναι ότι εξακολουθούν να αποδέχονται την μπουρδολογία των ανύπαρκτων επιχειρημάτων που χρησιμοποιεί η κυβέρνηση. Πιστεύουν στα περί “κοινού μετώπου κατά του νεοφιλελευθερισμού”, “αλλαγής της Ευρώπης” (άραγε όπως την άλλαξαν το 2015;) και (το γελοιωδέστερο όλων) σε “ήττα της ακροδεξιάς Νέας Δημοκρατίας”! Όσο και αν μοιάζει απίθανο, όσο και αν δείχνει εξωπραγματικό. Ακόμη δε περισσότερο όταν σκεφτείτε ότι ορισμένοι των “πιστών”, ομολογούν πως είναι δυσαρεστημένοι από την διακυβέρνηση των τελευταίων τεσσάρων και μισό ετών! Απίστευτο και όμως ελληνικό…
Αυτή η πραγματικότητα, από μόνη της, δείχνει ότι ο γιαλός είναι μια χαρά. Καλά θα κάνουν όμως, κάποιοι “αρμενιστές” να δουν τι κάνουν τόσο τραγικά λάθος, διότι πηγαίνουν κατευθείαν προς τα βράχια.
Και έτσι όπως είναι το καράβι σήμερα, θα μας πάρουν όλους μαζί τους…
[ΠΗΓΗ: https://www.capital.gr, του Πέτρου Λάζου, 15/4/2019]